Alles was zwart

Ik weet niet wat er gebeurt. Het huis geeft zoveel licht en warmte. 
En ik sta daar maar. Versuft. Verward. Machteloos.
Brandweerlieden rennen langs mij. De blauwe lampen van de brandweerwagens geven het zand een koude kleur. 
Iemand praat tegen mij. Ik versta het niet. 
‘Help hen dan’, hoor ik mijzelf schreeuwen. Bijna gillend. Het klinkt hysterisch en ik schrik van mijzelf. 
De persoon naast mij trekt mij mee, weg van het huis. Ik schud met mijn hoofd. Dit moet een droom zijn. Het moet. Het moet. 

Na een tragische brand probeert Rebecca een nieuw leven op te bouwen bij haar pleegouders. De nieuwe start zorgt voor nieuwe mogelijkheden en ze besluit die aan te grijpen. Terwijl ze vrienden maakt en zich aansluit bij een sportvereniging, dwingt ze zichzelf om dat wat gebeurd is achter zich te laten. Maar is het verleden wel te vergeten? Kan ze wel verder? 

Wanneer ze een nieuwe brand meemaakt, beseft ze dat ze niet zomaar verder kan. In een schreeuw naar God zoekt ze langzaam haar geloof weer terug en aarzelend laat ze steeds meer personen dieper tot haar doordringen. Maar dan wordt ze gebeld...