Vlinder op mijn hand

“We reden op de fiets, jij in een stoeltje voorop, ergens in Drenthe, op een zonnige zomerdag, toen het ineens en zonder directe aanleiding door me heen flitste: ik heb een gehandicapt kind...
Die flits vervaagde weer, en ook al zag ik in de jaren die volgden de moeite die jij had om goed in je lichaam te komen, het duurde nog jaren voor die flits zich opnieuw verdichtte: toen ik het formulier in handen hield waarop van officiële zijde vermeld stond dat jij ´100% zwaar gehandicapt´ was. Ik weet nog goed hoe verbijsterd ik was: wordt dat zó gezien in de buitenwereld...?! 
Ik zag jou vooral en bovenal als het stralende mensenkind, de prachtige mens die je was. Mijn zoon. Het kind wiens moeder ik ben. De mens die mij moeder maakte. Die mij zo rijk maakte dat er geen woorden voor zijn.”