Rispinge | I

Geloof is niet van het midden en de nuance. Dat is religieus marktdenken. Geloof snijdt in eigen vlees en ontziet anderen daarbij als het goed is. Het verhaal van Abraham vertelt het reeds. Zijn geloof is hem menens en hij is daarom bereid zijn zoon te offeren. Excessief geloof dat overgaat in humaniteit. Een hele opluchting. Want God is te heilig om in te geloven. Daar komen al gauw rare dingen van. Van besnijding komt beschaving als het goed is zonder daar echter helemaal in op te gaan. Bij Paulus staat het in spiegelschrift nog een keer te lezen.

De evangeliën evenwel willen het later directer in beeld gebracht hebben en maken van Jezus hun icoon. Vier volgende eeuwen geven dit beeld zijnskleur en zorgen voor een bovenbouw die de Byzantijnse onderbouw moet rechtvaardigen. En daarmee ook de afbouw van het joodse geloof als legitieme portie.

Een reactie kan niet uitblijven. De islam komt ermee en bezorgt Johannes de Doper een comeback. De islam dus Gods straf voor het ontstaan van het christendom? Een geluid dat je niet vaak hoort. Maar levert het minder antistoffen tegen maatschappelijke verwildering op?

Vragen die de schoof van deel 1 van Rispinge samenbinden en welke oude teksten ontthematiseert. Goddelijke woorden worden mensentaal. Een wording die onthult hoe het mensdom zelf woord wil hebben in wat het over God zegt. Maar al gauw kan ook in wat taal gewoon is te doen, een goddelijke element zich gaan roeren. Een mise-en-scène die in verlegenheid brengt en attendeert op een God die niet echt ook woord wil hebben. Want te geharnast hoeft een volgend woord dan al gauw niet meer.