Hunkeren naar verbinding

Eenzaamheid is een steeds groter wordend maatschappelijk probleem. Het sluiten van de verzorgingshuizen, de individualisering en digitalisering van de samenleving hebben deze zaak geen goed gedaan. 
In Hunkeren naar verbinding beschouwt Joan van Baarle eenzaamheid vanuit de existentiële, emotionele en sociale kant. Bij existentiële eenzaamheid heerst het intense gevoel nergens bij te horen, geen verbinding te kunnen maken. Emotionele eenzaamheid uit zich bij mensen die een groot verlies hebben geleden en van sociale eenzaamheid spreken we als er te weinig (diepgaande) sociale relaties zijn.
In haar persoonlijke verhaal, dat als een rode draad door het boek loopt, ontdekt Van Baarle haar eigen soorten eenzaamheid. Het boek is gelardeerd met openhartige interviews met ouderen die vertellen hoe zij al dan niet met hun eenzaamheid hebben leren omgaan. Verschillende wetenschappers, waaronder hoogleraar neuropsychologie Erik Scherder, onderbouwen de informatieve hoofdstukken in dit veelzijdige boek met onderzoeken en via interviews met de schrijfster.

Joan van Baarle (1946) schreef eerder het boek Gevangen in geluid (2017), over de lijdensweg die haar dochter aflegde vanwege haar zeer ernstige vorm van tinnitus. Van Baarle studeerde politicologie en had verschillende leidinggevende functies bij de opvang van asielzoekers en mishandelde vrouwen.

'De Aboriginals in Australië kennen geen eenzaamheid.' Ad Borsboom, emeritus hoogleraar Pacific Studies.