De vis die dorst had

In het Westen wordt mediteren vaak verbonden met mindfulness, of met oosterse religies zoals het boeddhisme en hindoeïsme. Toch kent ook de joods-christelijke traditie meditatie, en wel in het gebed. Mediteren is in wezen bidden, het is openstaan voor een diepere realiteit, een bewustzijn dat groter is dan onszelf.
 
‘Een echte spiritualiteit voor de 21ste eeuw’, stelt Laurence Freeman, ‘zal erin bestaan door te stoten naar de bron van alle wereldreligies. Voorbij alle vormen vinden we eenheid die uitwaaiert in verschillende vormen. Daar ligt de gemeenschappelijke grond waar we elkaar kunnen vinden. Allemaal lijken we wel vissen die rondzwemmen in de immense oceaan en dorstig op zoek zijn naar water, tot we beseffen dat we helemaal omgeven zijn door die dorstlessende oceaan. We kunnen onze dorst alleen maar stillen wanneer we bewust en doordrongen zijn van de onmetelijke oceaan.’
 
Met een voorwoord door Herman Van Rompuy
‘Onze samenlevingen en democratieën hebben niet alleen leiders nodig die ze kunnen vertrouwen, maar ook een bottom-upbeweging waardoor mensen sterker staan, meer empowered zijn als het stormt doordat ze beter ingebed zijn in gemeenschappen. Meditatie maakt mensen vrijer, evenwichtiger, opener en sterker.’