Tijdscapsule

Tijdscapsule, de nieuwe dichtbundel van Francis Cromphout, intrigeert. De indeling in drie delen reveleert de tragiek waaruit de gedichten zijn ontstaan. Deel één 'Beeldspraak' behandelt klassieke thema’s waarbij algemeen menselijke ervaringen en hun taalkundige benadering elkaar vinden. Deel twee 'Je bent niet gestorven' snijdt de bundel in twee, op dezelfde wijze waarop ook de auteur dit in zijn leven heeft ervaren. Er is een vóór en een ná voor hem na de dood van zijn dochter, waarvoor deze dichtbundel de tijdscapsule is die haar korte, maar intense leven duurzaamheid wil geven. Deel drie 'Met het leven bijeen' is dan een soort vademecum voor hem en voor al wie hoopt dat er in het leven nog plaats is voor een goed leven na het verschijnen van de dood.

Poëzie is al sinds zijn jeugd de innerlijke weg die hij heeft betreden om inzicht en gevoel samen te smeden. Zij bevat de stapstenen waarmee hij zich heeft kunnen opbouwen. Hij hoopt dat hij zijn lezers hierbij kan helpen om hetzelfde te doen. Poëzielezers zijn ook een beetje dichters. Zij rapen uit de talige bouwsels van de dichter de bouwstenen van hun eigen verhaal en misschien ook – als zij in aanraking komen met pijn en verlies, maar ook met prille vormen van blijdschap en weemoed – de troost die hen met het leven bijeen houdt. Ook wordt, doorheen zijn poëzie, het specifieke iets waar zijn lezers zich in kunnen herkennen.

Francis Cromphout is schrijver en musicus, heeft Frans en Spaans onderwezen en was cultureel journalist voor Knack – met een bijzondere aandacht voor Zuid-Amerika. Hij interviewde onder meer Mario Vargas Llosa, Octavio Paz, Carlos Fuentes... Als meertalig auteur publiceerde hij een viertal dichtbundels, onder andere de erg gewaardeerde 'Als een pas vernielde stad'. Hij waagde zich tevens aan proza: zijn roman 'Al die tijd hield de berg zijn adem' in werd bij Beefcake Publishing uitgegeven in 2017. Als meertalig auteur publiceerde hij ook de roman 'Les Plus Beaux' en meerdere gedichten in het Frans en het Spaans. Zijn novelle 'El Susto' werd bekroond.

“Francis Cromphout bewijst met zijn bijzonder beeldrijke taal hoe romantiek en kritische werkelijkheidszin elkaar kunnen aanvullen, niet op de ene of de andere oever, maar midden in de stroom.” – Marc Reynebeau in Poëziekrant