Het einde van het verlangen

'De seksuele dwangneurose was weer eens uitgeleefd. Ze had het hele onveranderlijke, voorspelbare patroon weer stap voor stap meegemaakt. Als een toeschouwer. De vijf-zes handgrepen die het voorspel uitmaakten, de bruuske penetratie, het wilde stoten begeleid door gehijg en gekreun boven haar, dan het langere, gespannen geluid en de warme vloed binnenin, een lange stilte vervolgens, gevolgd door het uithijgen van het lichaamsgewicht op haar. Dan voelde ze een zoen en het lichaam rolde van haar af, terwijl het nog iets mompelde, dat ze niet verstond. Soms was het mompelen duidelijker, en kon ze horen: ‘Slaapwel, meid.’ Ze lag onbeweeglijk en met open ogen naast hem. Ze hoorde hoe hij in slaap viel, heel gauw. Met trage bewegingen nam ze de handdoek en wreef de kleverigheid tussen haar dijen weg. Ze lag te staren naar de brede streep schemerlicht boven het gordijn. Hou ik van deze man, vroeg ze zich af.'


Erik Delgaert is een eenzame jongeman die zijn dertigste levensjaar voelt naderen. Hij heeft moeite met de wereld en zijn plek in die wereld. Erik is de wanhoop nabij, omdat hij te geremd is om sociale contacten te onderhouden met vrouwen van zijn niveau. Ook wanneer hij een jonge vrouw ontmoet die smoor is op hem, kan hij niet uit zijn situatie ontsnappen omdat hij totaal niets voelt voor haar.

Geholpen door het toeval lijkt het te lukken met May, de ongelukkige vrouw van zijn collega. Ze beginnen een verhouding en Erik leert het opperste geluk kennen. Maar zijn verlangen is te absoluut en blijkt niet in staat tot het sluiten van compromissen. Daardoor neemt hij een drastisch besluit, wat hem in een onomkeerbare, neerwaartse spiraal stort. 

'Het einde van het verlangen' is een confronterende en nietsontziende roman. In een magistrale compositie toont de auteur de ondergang van zijn hoofdpersonage in een wereld die de zijne niet is. Twijfels en filosofische kwesties ondermijnen zijn wil om te leven. 'Het einde van het verlangen' handelt over de grote thema’s uit de literatuur in een onnavolgbare stijl met echo’s van Graham Greene en Tolstoj.


Daniël De Cock was bedrijfsanalist voor hij zich toelegde op het acteerwerk waarmee hij bekend werd. Na het behalen van de eerste prijs op het Conservatorium in Gent was hij jarenlang actief als theateracteur en regisseur bij Arca en NTGent. Daarnaast schitterde De Cock in vele tv-films. Zo was hij onvergetelijk als Monne in de klassieker 'De Vorstinnen van Brugge', een rol die hem grote faam schonk.

Alleskunner Daniël De Cock was eveneens leraar Toneel en Woordkunst en schrijver. Voor een opmerkelijk essay over acteren werd hij midden jaren 70 onderscheiden door de provincie Oost-Vlaanderen. 'Het einde van het verlangen' is zijn eerste roman.