Waar de wegen waren

Over veel verzen van Hans van de Waarsenburg hangt een waas van weemoed.  Zijn nauwkeurige stemmingsvolle beelden reiken naar de verte. Er  spreekt niet alleen een verlangen uit naar de horizon die voor ons ligt  en die tot reizen noopt, in deze bundel ligt de verte ook in het  verleden. Met zijn gedichten roept Van de Waarsenburg de dromen en  verlangens van vroeger op. Des te scherper komen daarbij in dit  retrospectief de beelden naar voren van de mensen die hun leven al  hebben verloren. Want met de weemoed wil de dichter het onverbiddelijke  niet verzoenen of onzichtbaar maken. Daarom eindigt de bundel met een  viertal 'kale', aangrijpende in memoriam gedichten voor gestorven  vrienden.