Een geschreven leven | 2

In zijn autobiografie is Sybren Polet aangekomen in de periode tussen  eind jaren zestig en begin jaren tachtig, een tijd die voor hem van  doorslaggevende betekenis is geweest. 
 
 Met een mengeling van emotionele betrokkenheid en kritische afstand  roept Polet een beeld op van deze episode in zijn leven. Hij schetst een  fascinerend portret van zijn vader en moeder, wat leidt tot  beschouwingen over de cruciale vragen in een mensenleven: waar komen wij  vandaan en wie zijn wij geworden? Ook onderzoekt hij nieuwsgierig en  met verfrissende zelfspot de vlagen van depressie waaraan hij in die  periode leed.
 
 Tegelijkertijd houdt Polet de blik gericht op de wereld om hem heen. Hij  schrijft over de schrijversacties voor het Fonds voor de Letteren, over  de ouder wordende Vijftigers en de eerste doden onder hen, Paul Rodenko  en Hans Andreus, die hij gedenkt met een ontroerend in memoriam. In  zijn reisbeschrijvingen, onder meer van een tocht door de vs, wisselt  hij  meesterlijke natuurbeschrijvingen af met trefzekere reflecties. En  hij laat zien wat de gevolgen waren van de bloemlezing Ander proza,  waarmee hij weerwerk wilde geven aan de restauratie die overal  plaatsvond, zowel in de maatschappij als in de literatuur.