Het sportieve leven van de romeinen

Het sportieve leven van de Romeinen
Sport in de Oudheid staat voor velen gelijk aan de Olympische Spelen uit de klassieke periode (vijfde en vierde eeuw v. Chr.), de tijd waarin de burgers uit deGriekse stadstaten elkaar op sportief gebied bestreden. Moderne historici hebben dit beeld lange tijd gekoesterd en daardoor een onjuist beeld geschetst van de ontwikkelingen in de latere antieke sport geschiedenis. 

In scherp contrast met de Grieken werden de Romeinen getypeerd als een passief volk dat enkel en alleen belangstelling zou hebben voor bloederig volksvermaak. Voor een actieve sportbeoefening zouden zij als pragmatici geen plaats hebben ingeruimd. Bovendien zou van de typisch Griekse sportcultuur in Rome en Italië geen enkele invloed zijn uitgegaan.

Dit onderzoek toont aan dat een dergelijke visie onhoudbaar is. Moderne historici hebben zich decennialang laten misleiden door teveel te vertrouwen op de stereotype opvattingen van antieke auteurs. Een kritische analyse van veelgeroemde schrijvers als Sallustius, Cicero, Livius en Juvenalis en de bestudering van minder bekend bronnenmateriaal laten zien dat de Romeinse sportbeleving veel dynamischer blijkt te zijn geweest dan altijd werd aangenomen. 

Door brede lagen van de Romeinse bevolking werd wel degelijk actief aan sport gedaan. Soldaten ondergingen een zware fysieke training, senatoren rustten hun villa's uit met
sportfaciliteiten en het gewone volk vermaakte zich in de badhuizen en op het Marsveld met zwemmen, worstelen en balspelen. Bovendien beleefde de Griekse sportcultuur onder het imperium Romanum een nieuwe bloeiperiode die meer dan drie eeuwen zou duren.