Wachtend op een wonder

Voor Ben, mijn vader. Die voor mij vooral was als een broer, een zorgenkind en een innig dierbare vriend.
Overleden aan de gevolgen van darmkanker, oudjaar 1983 in de leeftijd van 70 jaar.


Het is warm deze zomer nu je in het ziekenhuis ligt.. De zon schijnt vol en heet terwijl ik in de auto naar je onderweg ben. Ik heb een week lang doorgebracht op een boerderij, samen met vele anderen, in een poging tot onafgebroken aandachtig zijn. Hoe grappig was die ene dag in de keuken.. Ik was daar met tien anderen en we hadden de opdracht om tijdens het koken niet te praten. De maaltijden voorbereiden voor zo’n honderd mensen met alleen een handgeschreven menu op een kastdeur geplakt. De milde chaos in het begin toen iedereen z’n weg zocht zonder onderling de rollen te verdelen.. Aardappels schillen, peterselie snijden: kijk maar wat je toevallig tegenkomt. De hele dag je aandacht terugroepen wanneer je weer in gedachten dreigt te verzinken. Aandacht bij wat je doet, bij wat je ziet, voelt, denkt. Een ander niet voor de voeten lopen. In het begin was het lastig, maar geleidelijk aan begon er een ritme te ontstaan; een cadans waarin we op elkaar afgestemd raakten als de raderen van een uurwerk. Zo mooi was dat, die stille verbondenheid. Eén ruimte worden met elkaar waarin dingen organisch plaatsvinden…
De week is ten einde en ik ga naar je toe. Ik voel me open. Waar ik mijn aandacht ook maar op richt, lijkt voortdurend nieuwe betekenis te ontstaan.