Tien zoetjes in de koffie

‘Je moet geen oude bomen verplaatsen,' had mijn moeder nog gezegd. En ze heeft gelijk gekregen. 

In dit boek beschrijf ik hoe ze op latere leeftijd, na een min of meer gedwongen verhuizing naar een seniorenflat, heimwee krijgt naar haar oude buurtje. Gelukkig krabbelt ze na verloop van tijd weer op en krijgt kennis aan een lieve man, Ome Arie. Het leven lacht haar weer toe.
 
Helaas blijkt ze na verloop van tijd niet meer alleen te kunnen wonen. Haar vergeetachtigheid speelt haar steeds meer parten en is aanleiding om een aantal verzorgingstehuizen te bezoeken. Dit met de nodige hilariteit, want mijn moeder ligt overal dwars en keurt alles af. Uiteindelijk gaat ze dan toch overstag. Wij doen van alles om het zo leuk mogelijk voor haar te maken. Mijn zus en ik nemen haar mee naar allerlei plekken waar ze mooie herinneringen aan heeft, zoals Egmond aan Zee, waar ze veertig jaar lang een huisje in de duinen heeft gehad. 
 
Meestal is ze heel lief. Soms ook opstandig en recalcitrant, maar daar leer ik mee om te gaan. Niet tegenspreken of verbeteren. Dan hoeft ze ook niet aan zichzelf te twijfelen en is het weer goed.  
Je moeder wordt langzaamaan je kind. Dat was een rol waar ik wel aan moest wennen. Maar dat dementie niet alleen maar kommer en kwel hoeft te betekenen, beschrijf ik in dit boek. Met als belangrijkste hulpmiddelen, naar mijn mening: veel geduld, liefde, respect en, niet te vergeten, humor.