Slinkend brein

`Als ze me opbergen, ga ik liever dood'. Op voorhand kan het verpleeghuis geen goed doen. Maar wat is er van waar? In dit boek beschrijf ik mijn ervaringen, maar niet alleen dat. Dementie komt uitvoerig aan de orde: wat zijn de eerste signalen van dementie, wat  gebeurt er in de hersenen en kunnen medicijnen het aftakelingsproces vertragen? 

Wat is de lijdensweg van de familie als ze afscheid moeten nemen van hun dierbare die er nog is maar hen niet meer herkent? Wat is de ongelooflijke inspanning van mantelzorgers die dag en nacht klaar moeten staan en waarbij een achturige werkdag verbleekt? 

Als jongen hoorde ik in Haarlem wel eens een buurvrouw schreeuwen en vaak stak haar arm uit een klein klapraampje van de buitendeur. Haar man liet haar er niet uit. Later heb ik beseft dat deze vrouw aan dementie leed en dat haar man de wanhoop nabij was. De opvangmogelijkheid van nu was vijftig jaar geleden nog slechts een illusie en `gedwongen' mantelzorg was toen zo'n beetje de enige opvang.' 

Er is gelukkig veel veranderd. Meer zorg, meer begeleiding. En verpleeghuizen die er toen, zo'n 50 jaar geleden, niet waren. Het verpleeghuis heeft een reputatie die het niet verdient. De vele medewerkers zijn gemotiveerd en echt van plan om met hun hart de bewoner te helpen. Zelfs de familie begint zich vaak thuis te voelen en een niet gering aantal familieleden meldt zich als vrijwilliger. Ze zijn gewonnen voor de zorg die in het verpleeghuis wordt verleend.

Jan van Ingen Schenau, senior en werkzaam geweest als specialist ouderengeneeskunde