Mijn kind in de crisisopvang

18 augustus 2016 is een dag die in mijn geheugen staat gegrift. Voor even hield mijn leven op te bestaan. Mijn toen achttienjarige zoon met diagnose PDD-NOS kreeg een ultimatum. Een ultimatum dat mij als moeder totaal verscheurde. Meewerken aan behandeling of uithuisplaatsing?
Niet in staat de ernst van de situatie in te zien, liep mijn zoon boos en overstuur de deur uit. Een dag vol angst volgde, waarin hij uiteindelijk werd gevonden en in de crisisopvang belandde. De hoop die wij hadden gevestigd op de crisisopvang bleek al vlug totaal misplaatst. In plaats van behandeling volgde er een gevecht om een plek voor mijn zoon. Mijn zoon dreigde in de daklozenopvang terecht te komen.
Ik belandde in een enorme strijd met mezelf. Ik begreep de wereld niet meer. Mijn ergste angst moest ik onder ogen zien. De angst om mijn zoon te verliezen. Aan de dood of aan het leven. Wat volgde was een proces van diepe rouw. Een proces van loslaten van mijn kind en het hervinden van mijn eigen ik. Een lange weg van diepe inzichten, maar ook persoonlijke groei.