Fietsen, ik teken ervoor

Fietsen, ik teken ervoor

Een retourtje Turkije, beelden en anekdotes
Dit is een boekje met schetsen en verhaaltjes over het plezier van het reizen, langzaam door het landschap glijden. Kijken, praten en af en toe afzien. Herkenbaar voor wie graag trekt, verleidelijk voor wie dat eigenlijk ook wel zou willen.

Onderaan de bladzijde is nog een leeg stuk. Met één hand pakt de behulpzame man een pen, met de andere grijpt hij naar mijn tekenboekje. Als door een wesp gestoken trek ik het terug. Hij is verbaasd, hij wil daar schrijven via welke dorpen ik moet rijden om de ingestorte kustweg te omzeilen. Dit keer bleek dat het bord 'doodlopende weg' soms ook voor fietsers geldt. Het noodweer van de afgelopen periode heeft her en der fikse gevolgen gehad. Voor mij betekent het een slaapplaats zoeken en de volgende dag een onverwachte bergetappe rijden. Geen aantrekkelijk idee, wanneer het vrachtverkeer diezelfde, daarop niet berekende weggetjes neemt. Mijn helpers in het pensionnetje zijn het niet met elkaar eens over de route, zo hoort dat in Italië. Ik wil weinig klimmen en geen vrachtverkeer, al beschouwde een vrachtwagenchauffeur me al eens als een collega. Duidelijk is in ieder geval dat ik een eind terug moet rijden en dan na het tweede tunneltje de bergen in moet. Welk tunneltje? Ik laat de tekening zien die ik uren eerder maakte, voordat ik het verkeersbord negeerde. Mooi beeld, een neo-kasteeltje op een rotspunt, met inderdaad het bedoelde tunneltje eronder. Het sterkste deel van een tekening is vaak het wit. Daar krijgt de verbeelding de kans het getekende beeld af te maken. Te vaak teken ik net wat te lang door en dat weer uitgummen kan helaas niet. Dit keer heb ik genoeg wit gelaten. Maar niet iedereen beleeft dat wit kennelijk op dezelfde manier.

De eerste reacties:
    *    Ik weet meteen aan wie ik dit ga geven.
    *    Klein en stevig: handig voor in de rugzak.
    *    Leest gemakkelijk, want je ziet het vóór je.
    *    Het gaat wel over reizen, maar eigenlijk toch ook over hoe je wil leven.
    *    Steeds weer even wegdromen met een nieuwe bladzijde.