Er werd mij verteld, over Lucia de B.

De rechtszaak Lucia de B was het monsterproces van de eeuw. De Haagse verpleegkundige Lucia werd voor vele moorden veroordeeld tot levenslang en TBS.
Negen jaar na het begin van het proces wordt zij vrijgesproken. Er zijn helemaal geen moorden gepleegd.

In deze rechtszaak ging veel mis. Roddels werden feiten, angst werd waarheid.
Kansloos vocht Lucia tegen vooroordelen en beschuldigingen. Zonder enig tastbaar bewijs.
Aanleiding voor een ommekeer in het proces was een simpel telefoontje. Verpleeghuisarts Metta de Noo uit Diepenheim begon toen een moeizame speurtocht naar de gebeurtenissen rond de haar onbekende Lucia. Niets was nog zeker.

‘Als het wel waar is waar ik bang voor ben dan zit Lucia voor niets in de bak.’
Zachtjes voeg ik daar aan toe: ‘Als het wel waar was, wat zij in het ziekenhuis denken waren er misschien meer kindertjes vermoord.’
Het was een dilemma hoe met deze bange vermoedens om te gaan. Een openbare actie had ook voor haar eigen familie grote gevolgen. Maar zwijgen en de zaak Lucia laten rusten was geen optie meer. Na vele onderzoeken en juridische procedures blijkt dat Lucia ten onrechte in de bak zat.

Maarten ’ t Hart schrijft in zijn voorwoord:
‘Het is alsof zij de zaak bestudeert met een vergrootglas. We zitten er bovenop. We zien hoe hier vooroordelen en dwalingen als onuitroeibare bramen en brandnetels de tuin van het recht overwoekeren.’

Metta de Noo was verpleeghuisarts in een verpleeghuis. Later werkte ze in een instelling voor geestelijke gezondheidszorg, waar zij een afdeling somato-psychiatrie heeft opgezet.