Ik neem toch een hond

Lena Steketee leeft voort, kritisch maar ook optimistisch de voor- en nadelen van het klimmen der jaren inventariserend. Zo wordt ze geconfronteerd met steeds meer oudere vrouwen die op straat bij de pinautomaat, maar ook thuis worden overvallen en beroofd. Lena gedraagt zich alert en ook een beetje angstig, want hoe kun je jezelf beveiligen tegen deze vorm van geweld?
'Neem een hond!' roepen de omstanders. Ook de politie suggereert dat een waakse hond de beste beveiliging vormt tegen indringers. En eigenlijk dient het verlangen naar een dier, waar ze haar leven mee kan delen, zich weer aan. Maar de ervaringen met haar laatste hond, die zeventien werd en veel zorg en aandacht vroeg - wat moeilijk te combineren viel met Lena's ambulante columnistenleven - doen haar voorlopig van de aanschaf afzien.
Naast dit dilemma passeren ook de jongens en mannen uit haar leven de revue. In dit stadium van haar leven komen de relaties in het heldere licht van het moeizaam verworven inzicht te staan. Geen spijt, het hoorde er allemaal bij.  Een lang leven met mannen,  kinderen, werk en nu haar oude dag, heeft Lena tot ervaringsdeskundige op het broze communicatievlak gemaakt.