Over Italianen, die Spaans spreken en Engels kleden

Er was eens een paviljardair met een hoed 

Iedere dag begint de paviljardair met de hoed drie brieven.
Ouderwets: pen en papier. En als een brief af is stuurt hij die ook op.
Ook ouderwets: brief in een enveloppe, postzegel erop, en hop, op
de post. Stel je bent een van die ongelukkigen, die van hem een brief
moet krijgen, wat zou je dan nog leuk vinden om daar in te lezen?
"Kan ik je misschien ergens mee van dienst zijn?" vraagt Roodborst
me. Nou, denk ik bij mezelf, bij gebrek aan panters kan een roodborstje
me misschien wel uitleggen hoe het komt dat de panda niet naar
Zuid-Amerika geëmigreerd is. "Nou je het vraagt," begin ik de vraag
van Roodborst te beantwoorden, "Kun je me misschien vertellen
hoe het komt dat de panda niet naar Zuid-Amerika geëmigreerd is?"
"En waarom wil je dat weten?" "Die vraag heeft mijn broer me als richtinggever meegegeven." Stil houdt Roodborst zijn kopje schuin. Nu is het zijn beurt verbaasd te zijn.

Dus leg ik hem uit wat ik hier doe. Dat ik een reiziger en een schrijver ben, van beroep paviljardair, dat ik bezig ben met De Luister-en-Vertel-Tournee in Argentinië, dat ik van tevoren aan tientallen mensen richtinggevers gevraagd heb voor de brieven die ik tijdens die Tournee driemaal daags schrijf, dat die richtinggevers variëren van sport tot natuur, van politiek tot cultuur, van eten
tot vervoer, dat sommige van die richtinggevers heel vaag zijn en sommige juist heel precies, dat een van die precieze van mijn broer is. Een vraag van Borgesiaanse allure, zo scherp. "Hoe komt het dat de panda niet naar Zuid-Amerika is geëmigreerd?"

Wie is de paviljardair met de hoed? n.iemand eigenlijk. n.iemand is verhalenverteller, schrijver, taxichauffeur, consultant, manager, wereldreiziger, kosmopoliet, filosoof. Iedereen kan de man met de
hoed zijn. Zelfs U.