Onzichtbare boeken

Ik werd vanaf de zijlijn bij het geheel betrokken. Misschien ben ik eigenlijk altijd wel aan de zijlijn blijven staan, hoewel mijn rol op een dag officieel een naam kreeg. Mijn broer haakte na twee boeken af, hij had er geen tijd meer voor of geen zin meer in - wat natuurlijk op hetzelfde neerkwam. Toen ik hem ernaar vroeg zei hij: ''Ik vocht in die tijd tegen psychische malheur. En ik ergerde me ook te veel aan de eindeloze randzaken. Eigenlijk: het uitgeven zelf.' Ik nam zijn plaats over. 

Tijdens een college over experimentele poëzie van eeuwen geleden, waarbij de docente elke leerling dwong om een bladzijde hardop voor te lezen, werd ik gebeld door Daniël. Ik mompelde dat ik naar de wc moest, haastte me de gang op en hoorde Daniël zeggen: 'Wil je misschien redacteur worden? We hebben nog geen auteurs en betalen geen salaris. Maar het is een investering.' 

Ik dacht: investeren, dat klinkt goed, dat wil ik weleens proberen. Bovendien: welke twintigjarige krijgt nou de kans zelf boeken uit te geven en te redigeren?