De laatste kus

‘Je leven is nu over, hier kom jij nooit meer overheen’.

“Hoe ga ik om met het beeld dat mensen hebben van een moeder van een overleden kind, dat volgens velen immers het ergste is, dat je als ouder kunt meemaken? Ik werd zo’n moeder … de moeder van een overleden kind.”

In dit boek neemt Wendy Marsman je mee in haar persoonlijke verhaal. Vol pijn, verdriet en rouw, maar zeker ook verwondering om het weer kunnen voelen van een diepe liefde na het verliezen van haar zoontje. Wendy gelooft dat het overlijden van Lennart niet voor niets is gebeurd. En ze vocht als een tijger om meer te mogen zijn dan de moeder van een overleden kindje.

Wendy: “Ik ben 18 jaar getrouwd en de trotse moeder van onze drie mooie mannen. Ik heb waardevolle lessen in dit leven mogen leren, die ik nu doorgeef en deel. Lessen kunnen groot en zwaar zijn of klein en licht. Iedereen krijgt zijn of haar eigen lessen en de vraag is of je er iets uit kunt halen, er iets van mee kunt nemen. Daar wil ik graag bij helpen. Ik begeleid mensen die moeilijke en pittige situaties hebben meegemaakt, waardoor ze min of meer zijn vastgelopen. Misschien is het tijd om naar jouw les te kijken, zodat ook jij weer door en verder kunt met je leven.”

Achterste flap:
Tijdens het weekend van 5 februari 2011 zit ik uit­geput op de bank. Lennart – mijn zoon van één – en ik zijn net teruggekomen uit het ziekenhuis. Na weken van koortsstuipen die tot een ambulancerit en diverse ­gesprekken met de artsen op de eerste hulp hebben geleid, leg ik mijn benen op tafel en slaak een diepe zucht van ­vermoeidheid. Mijn kleine, warme ventje ligt inmiddels bij mij op schoot te slapen. ‘Hoe combineer ik dit met mijn werk?’ schiet er die avond door mijn hoofd. Ik wil me niet ziekmelden of een aandachts­trekker zijn.

Op dinsdag 8 februari 2011 bel ik met mijn leiding­gevende. Ik heb weer – of zal ik zeggen nog steeds – een warme Lennart op schoot. “Hallo, met Wendy, ik meld mij ziek. Ik ben op. Het gaat niet meer. Ik denk dat ik er een tijdje niet ben.” Kort daarna leg ik neer. Mijn werkgever eist een onderzoek. Ik vind dat prima. Een ­diagnose betekent dat ik thuis kan zijn bij Lennart. ­Precies waar ik voel dat ik moet zijn. Via de huisarts kom ik terecht bij de psychiatrisch verpleegkundige in het ziekenhuis en krijg de diagnose ‘depressief’. Ik weet dat ik dat niet ben.

Omdat mijn gevoel dat er meer speelt niet verdwijnt, besluiten mijn man en ik dat we na de vakantie, op 3 augustus, de huisarts zullen bellen om te vragen of er toch meer onderzoek bij Lennart gedaan kan ­worden. ­Tegen alle adviezen in, want volgens iedereen was ik ‘overbezorgd’. Op 3 augustus 2011 heb ik inderdaad gebeld. Om te vertellen dat Lennart die nacht was overleden.