Versteend verdriet

Vanuit persoonlijke interesse naar haar familiegeschiedenis schrijft
Lenie Degen (1951) over de stilte rondom haar grootvader vanwege zijn NSB-lidmaatschap. Zij is zich al schrijvende meer gaan verdiepen in de achtergrond en de motieven van haar grootvader. Wat maakte dat haar Drentse grootvader buitengesloten en verzwegen werd?
Onderwerpen zoals stilzwijgen, schaamte en buitensluiten hebben door onderzoek van Lenie Degen woorden en betekenis gekregen. Indringend beschrijft ze welke gevolgen dat voor haar grootouders, hun gezin, haar moeder en voor haarzelf had. Samengesteld als een historische familiekroniek met een autobiografisch accent vormt dit boek een fascinerend relaas van een paar generaties, levend tussen armoede, ziekte en dood om via zelfontplooiing in een veranderende samenleving gezinswelvaart te bevorderen. En dan opeens diepingrijpend: crisis en oorlog met de fatale keuze voor de NSB.
Nog altijd blijkt er een taboe op het onderwerp NSB en NSB'ers te liggen. Het vraagt moed om dat onder de ogen te zien wat altijd verborgen bleef over iets wat we liever niet aangaan. Lenie Degen hoopt met haar verhaal over haar familiegeschiedenis tot meer bewustwording over thema's zoals het buitensluiten, verzwijgen, en het oordelen over goed en fout en het bespreken hiervan. Een gemeenschappelijke geschiedenis schept een band, verbindt en sluit niet uit.

In Versteende stilte brengt Lenie Degen haar vaardigheden als maatschappelijk werker, coach, supervisor en als schrijfster bijeen. Haar werkervaringen liggen in het algemeen maatschappelijk werk, Indisch maatschappelijk werk en in diverse ziekenhuizen. Als geregistreerd supervisor geeft zij aan de Hogeschool van Amsterdam (HvA) begeleiding aan mensen die bij het uitoefenen van een mensgerichte beroep hun eigen functioneren willen optimaliseren.