Schat, ik ben ff een rondje wandelen.

In een bescheiden afstand van 40 wandeldagen ligt het 'Barrevoetspad'. Vlak onder onze eigen vertrouwde voeten. Één van de, uit die vele honderden Pelgrimspaden die onze aardkloot bezit. Een bezit door de eeuwen heen vergaard met innerlijk leed van wanhoop. Een wandelpad, zo tastbaar en zo dichtbij. Hierdoor waarschijnlijk ook weer gemakkelijk vergeten, want het is 'Zo gewoontjes', toch? Echter, dit nieuwe Pelgrimspad is het eerste rondje bezinningspad naar het heilig gekozen plekje genaamd 'Thuis'. Dit rondje Pelgrimspad dat hierdoor letterlijk 'Van en naar jezelf' loopt. Daarbij de toevoeging van een dosis natuurlijke Maanrituelen. Door deze oerkracht gesteunde boodschappen, predik ik hier als eerste Maanpelgrim "Mijn Loopje naar de Maan'. Tegenstrijdig en eigenwijs, doch wijselijk mee met natuurlijke stromingen. Tegen onze bedachte klok in waar factor 'Tijd' altijd onze gedachte dwingt. Het Barrevoetspad, ontstaan uit teleurstelling, onvrede, onmacht, onbegrip en een hele grote hoop frustratie. Geuit in het traumatisch gevoel van onnodig geestelijk leed. Lopend daarvoor drie missionale doelen, namelijk als de stille klokkenluider, als het ruggesteuntje voor al mijn lotgenoten, maar vooral in het geloof van die onsterfelijke natuur, die verborgen geestelijke oerkracht in mezelf.
Benjamin Barrevoets