De zwarte monnik

Edgar Wallace is de detectiveschrijven door de "gezelligen". Een mooi landgoed, een spook, een verborgen schat, een stel kostelijke typen (waaronder natuurlijk sympathieke en de onvermijdelijke antipathieke), een straaltje liefde, aan aantal griezelige situaties, noodzakelijke lijken, kortom spanning in de klassieke en ontspannende betekenis van het woord. "De Zwarte Monnik" is wel een van de bekendste voorbeelden daarvan. De titel is al tientallen jaren in Nederland overbekend en heeft de klank van een beproefd en klassiek speurdersverhaal. Het is met een boek als het onderhavige als met een goede wijn: met de tijd wint hij alleen maar aan geur en pittigheid. Wijn is bovendien de drank van het knusse samenzijn. Een lezer van Edgar Wallace zit behaaglijk en ontspannen in zijn stoel gedoken. Hij wordt niet innerlijk door zielsconflicten verscheurd, maar hij glijdt in de milde middagzon langs de landouwen van Engeland, op jacht naar de boef die de paradijselijke vrede van het oude buiten heeft verstoord, en die voor zijn wandaden zal moeten boeten. En boeten zal hij, anders is het geen detectiveverhaal. Er zit in de klassieke speurdersroman als die van Wallace een evenwicht en een rust, waar de lezer van nu ganser harte naar snakt.