Vergeten verdriet

Beeld je in: je hebt een droom van een dochter maar wanneer ze vijf is, slaat het noodlot toe. Het ondenkbare gebeurt. Je kind sterft aan een hartkwaal en jij blijft verweesd achter. Hoe ga je om met zo’n immens verdriet? In Vergeten verdriet is de ik-verteller pas als oude man in staat om het verlies van zijn dochtertje onder ogen te zien en de herinneringen aan haar toe te laten. Na het overlijden van zijn vrouw zet hij zich aan het schrijven in een poging om haar nagedachtenis levend te houden. Zijn innerlijke monoloog start als een rauwe weerslag van pijn en onmacht, maar gaandeweg ontdekt hij hoe bevrijdend het herinneren werkt. 'Het is duidelijk dat er aan de basis van dit boek een combinatie ligt zowel van een ervaring in de eigen omgeving als van een diep inzicht in de menselijke psychologie. De opbouw van het verhaal zit goed, de schrijfster geeft de emoties zeer geloofwaardig weer, taal en stijl vloeien. Mijn besluit is duidelijk: dit is een debuutroman die niemand onberoerd laat’. – Paul Verhaeghe