Uit woede en onbegrip

Woede:
omdat het mogelijk is dat in een welvarend land kinderen met honger in schoolbanken rekensommen maken en K3-liedjes zingen.
Omdat het mogelijk is dat in een welvarend land ouderen van de barre kou en uit schrik voor eenzaam waken hun bed niet durven te verlaten.
Omdat het mogelijk is dat in een welvarend land een moeder haar pijn niet met een dokter durft te delen omdat de medicatiekost de schuldenberg alleen maar uitzichtlozer maakt.
Vanwege een politiek beleid dat krampachtig huivert en buigt voor de immer op woekerwinst beluste lobby van ongrijpbare multinationale ondernemingen, die er bovendien schaamteloos in slagen om hun niet te stelpen geldhonger voor te stellen als ‘algemeen belang’.
Onbegrip:
voor ‘verkozenen des volks’ die niet de minste voeling, laat staan mededogen, hebben met een groeiende groep medemensen die zich permanent zorgen moet maken om basisvoorzieningen zoals voedsel, kledij, verwarming of gewoon het hebben van een onderdak.
Onbegrip voor holle slogans als ‘jobs, jobs, jobs’ die als axioma én als mantra gebruikt worden om al wat stinkt, vervuilt, verslaaft, uitbuit en ontmenselijkt goed te praten.